Uzunca bir süredir yeni tarifler deneyemedim, hoş yoğunluktan mutfağa girip bir şeyler de hazırlayamamıştım. bu gidişe dur demek gerekti artık, sıvadım kollarımı girdiğim mutfağa.

Bu seferki hedef ne yeni bir gıda intoleransı tarifi, ne de sağlıklı başka bir yiyecek, ofiste atıştıracağımız ya da sizin çay yanında tatmanız için bir deneme oldu. Tatlı seven insanlar arasında çalışmak, birazda her gün öğleden sonra verilme ihtimali olan pasta ve diğer tatlı siparişleriyle yaşamayı öğrenmek demek aslında. Bu duruma alternatif ancak börekten farklı bir tat peşindeydim bu tuzlu kek girişiminde.

Neyse artık orjinal tarifini nereden bulduğumu hatırlamadığım keke geçebilirim, tabii gene kendi yorumumla değiştirilmiş bir şekilde:

gerekenler:
– 3 yumurta
– 3 su bardağı un
– 2/3 su bardağı zeytinyağı
– 1 su bardağı yoğurt
– 1 çay kaşığı tuz
– 1 paket kabartma tozu
– 1/2 su bardağı su
– 1 su bardağı ezilmiş beyaz peynir
– 1 su bardağı doğranmış zeytin (yeşil ve siyah karışık)
– 7-8 adet kurutulmuş domates (tercihen)
– 1/2 demet dereotu
– susam ve çörek otu

Yumurtaları kırıp tuzla çırpın.

Üzerine zeytinyağını ekleyip çırpmaya devam edin.Yoğurdu önceden biraz çırparak daha homojen hale getirin ve çırpmakta olduğunuz yumurtaya ekleyin.

Çırpma işlemi için elektrikli mikser kullanmanızı tavsiye ederim; hem daha hızlı hem de daha pürüzsüz bir karışım elde edebiliyorsunuz.

Sonra sırasıyla su ve elenmiş unu ekleyin, tahta bir kaşık yardımıyla karıştırmaya devam edin.
Ezilmiş peynir ve doğradığınız zeytinleri ekleyin (peynir olarak çok tuzlu olmayan ve sert beyaz peynir daha iyi bir tat bırakmış oluyor).

İsterseniz kurutulmuş domatesleri ekleyin. Bunun için sıcak suda beklettiğiniz domateslerin yumuşamasını sağlayın. Şerit halinde doğrayıp keke dahil edebilirsiniz.

Dereotunu ince doğrayıp karışıma ilave edin.

Yağlanmış kek kalıbına boşaltın.

Çörek otu ve susam ile üzerini süsleyip önceden ısıtılmış fırına verin. 170-180 derece fırında yaklaşık 1 saat pişirin.
Batırdığınız kürdan temiz çıktığında kekiniz pişmiş demektir.
Afiyet olsun…